Amosando publicacións coa etiqueta esteiro. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta esteiro. Amosar todas as publicacións

mércores, 18 de marzo de 2020

ESTALEIROS DE VILAXOÁN EN 1918-1920



ESTALEIROS DE VILAXOÁN EN 1918-1920

Antes de anexionarse o Concello de Vilaxoán ao de Vilagarcía en 1913 existían dous estaleiros en Vilaxoán, o máis importante en número de traballadores e carpinteiros de ribeira era o “Astilleros de Arosa”, eran os seus donos os señores Martínez e Goicoechea, atopábase na praia das Saiñas ao carón do Esteiro. Os xornais daquela época xa escribían del o seguinte: “este astillero puede considerarse como un gran éxito para la industria naval de Galicia”.
Foto do Estaleiro Arousa. A xente agardando pola botadura. Ao
carón está Vilaxoán co seu peirao e lonxa de mediados dos ano 60
O barco que reproducimos na fotografía no mesmo estaleiro a piques de ser botado ao mar, onde se observa unha morea de xente que veu á botadura. Outra foto onde xa está flotando no mar. Isto acontecía en xullo de 1918, seica que este estaleiro traballaban 65 persoas e o barco ía con atraso por mor do andazo da gripe que desbastou a este país cunha mortaldade arrepiante, sendo moi grave tamén en Vilaxoán. Contan as crónicas daquelas datas nestes estaleiros a gripe fixo moito dano, por esta data de xullo tiña de baixa a 45 obreiros, tendo en conta que na vila nese mes de xullo comezaba a propagarse sendo os meses máis funestos agosto e setembro onde a  mortaldade era de entre un e dous cada día. Pola miña banda non vai quedar sen escribir neste Blog da intrahistoria de Vilaxoán, todos os detalles dese andazo da gripe que foi devastador para o pobo; momento oportuno para facelo ante o estado de alarma que hoxe estamos vivindo en marzo de 2020. Cousa que farei o escrito histórico o máis axiña posible.

O buque era un Paquebote matriculado VILLAJUAN- I - e tiña as seguintes características: Eslora, 31,50 metros; puntal, 3,30; capacidade de carga 300 tn.. arbora de paquebote de tres paus.
O barco vai provisto dun motor auxiliar de 60 cabalos, tipo C.O semi-diesel da casa Fairbanks de Morse de EEUU. O motor principal non se puido instalar por dificultades de transporte e permisos de exportación e atópase nos peiraos de New Yok, o barco botouse ao mar sen o motor, aínda que xa estaba preparado para colocalo en canto chegara do porto americano. Con respecto ás súa singraduras, vou comentar unha deste Paquebote “Villajuan I” onde chegou a Vigo no ano 1926 de Marsella e Alacante con tella plana
Porén, no estaleiro xa estaban colocando a quilla para un buque dunhas 1300 Tn. de carga, sendo as súa características: Eslora, 51 metros; manga, 10; puntal, 5,80 e arborará de bergantín-goleta de tres paus. O arqueo bruto era de 838 toneladas e o neto de 774. Este buque foi botado ao mar o 14 de setembro de 1920, o atraso desde que se puxo a quilla en 1918, debeuse ao andazo da gripe por falta de xente e tardou máis do que agardaban. Este novo buque foi bautizado co mesmo nome do estaleiro “Astilleros de Arousa”, era dun forte casco de madeira, dunha fasquía liñas aparellado de bergantín-goleta: ademais ía montado un motor semi-diesel de 200 C.V. de forza que lle permitía non usar as velas e facer as recaladas sen auxilio externo e ao mesmo tempo fuxir da navegación en calma que era un grande problema dos buques de vela.
A arboradura tiña tres paus iguais, os dous de popa con masteleiros e o trinquete con masteleirillo. Os tres paus eran de abeto americano. Seica que o barco era dunha beleza e fasquía propia dos antigos buques de vela; porén, para aqueles anos de “La Belle Époque”, tiña unha moderna estética e condicións de seguridade mariñeira que mereceu a primeira clasificación do “Bureau Veritas” de Franza.
Despois da botadura 1918
O mascarón de proa, foi un agasallo aos armadores feito polo soado artista Aniceto Marinas (1) , que estivo en Vilaxoán esculpindo a talla no mesmo taller do Estaleiro. Representa unha estatua de Mercurio que na súa man dereita pendura a bolsa do ouro, mentres na súa man esquerda o bastón alado. Coido que para facer o traballo nos talleres do estaleiro tiña que pernoctar nalgunha casa o pensión da Vila.
Tamén estaban a construír un vapor pesqueiro de 16 metros de quilla e outras embarcacións menores. Como observamos a carga de traballo era impresionante para esas datas cheas de dificultades.
O outro Estaleiro atopábase en Canelas onde estaba a depuradora Pipla, este estaleiro pertencía ao Sr. Manuel Valenciano. Por esas mesmas datas, concretamente en xuño de 1918, botouse o paquebote VILABOA, onde tamén foi presenciado por moita xente.
Este barco, segundo as crónicas tiña un fermosa fasquía e os técnicos comentaban: que era un dos buques feitos a conciencia da Ría de Arousa, foi dirixido polo mestre carpinteiro de ribeira José Priegue.

O mesmo estaleiro no ano 1916. Ao caron do barco os bois para
acarrexar os tablóns
Este paquebote VILABOA fora vendido para un armador por 300.000 ptas. Á botadura deste xa ían construíndo coa colocación da quilla doutro de 800 Tn. Para o mesmo armador.
E importante suliñar que ante esa carga de traballo nos dous estaleiros con preto de cen traballadores, como en outras profesións e a xente mariñeira, Vilaxoán tiña 2.637 habitantes con panaderías, médicos: Viqueira e Rafael Pazos. As tabernas de Xoaquín Callón, Francisco Durán. Ultramarinos de María del Carme Fuentes. O café de Manuel Fernández. A Pousada do Tombo
Zona do Esteiro-Saiñas onde estaba o Estaleiro Arousa
foto de 1996
de Manuel Fernández. Asociación de labregos e mariñeiros; xastrerías; zapaterías; tecidos; mercerías; escolas de nenas e nenos a cargo da mestra Carme Otivan e o mestre Juan Neroste; estancos, barbería ao cargo de Marcelino Rodríguez; tres carpinterías que facían de empresas auxiliares para os estaleiros sendo os seus donos: Román Reino, Manuel Varela e Anxo Villaronga; modistas, albaneles etc.


=========================
(1)- Aniceto Marinas García naceu en Segovia, na parroquia de San Millán en 1886 e finou en 1953 en Madrid. De familia humilde, logra unha bolsa da Deputación de Segovia para estudar na Real Academia de Belas Artes de San Fernando en 1884. En 1888 é bolseiro para seguir os seus estudos na Academia de Roma, onde remata a súa estadía en 1893.



==========================






domingo, 12 de maio de 2019

A OSTRA NA RÍA DE AROUSA, VILAXOÁN, CARRIL E CAMBADOS


A OSTRA NA RÍA DE AROUSA, VILAXOÁN, CARRIL E CAMBADOS

Nos séculos XVI-XVII e primeiros anos do XVIII, os mariñeiros de Vilaxoán comezaron a obter rendibilidade da ostra coa exportación do produto escabechado e embarrilado cara Castela, a Madrid, a praza de maior consumo.
Nos anos de 1706-1710, no mercado madrileño unha libra de ostra custaba 200 marabedís mentres que no ano 1720 a cotización no mesmo mercado era sete reais de vellón.
A Comboa rico criadeiro de ostras a principios do s. XX.
(Concello de Vilaxoán)
En 1750 os arrieiros-(1) que levaban a mercadoría de peixe salgado e ostras a Madrid (parte da mercadoría era destinada para as mesas das Súas Maxestades), cobraban de 12 a 15 reais por legua percorrida.
As zonas máis produtivas comprendían desde a praia da Comboa até Punta de Corón, O Esteiro do Rial, O Castelete- preto do con o Corbeiro- e toda a praia da Comboa. Mais os mariñeiros de Vilaxoán tamén ían a apañar ostras a outros bancos fóra da vila, concretamente aos viveiros que se atopaban en Vilanova e a Illa de Arousa, o que non deixou de provocar distintas queixas dos

mariñeiros deses portos ao Arcebispo de Santiago de Compostela en tanto que señor da xurisdición:
veinte años ha que los vecinos de la Isla comenzaron a pescar y cazar pulpos, sardinas y ostras en las ostreras; que éstas hállanse casi más en tierra que en el mar; que los mareantes del vecino puerto de Villajuán, al igual que los de Villanueva, habían pretendido tambien pescar ostra en el citado paraje, lo que siempre se lo impedian”. Quizais xa comezaba o furtivismo na Ría de Arousa.
Un lote de ostras
En 1903 o doctor vilagarcán Roque Carús (2) afirmaba que, a cría da ostra de Vilaxoán e Carril podería competir, gracia ao seu exquisito gusto, coa producida en Franza, Tarento e o golfo de Edimburgo, si se instalaran parques ao estilo dos soados Arcachon, Marnnes e Ostende :“ utilizando, si fuere preciso los duros lechos de teja, tabla sin cepillar y haces de leño; evitando en lo posible el enterramiento de la ostra joven por el cieno y arena movediza, las acometidas de las estrella de mar, erizos, balanos, sérpulas y otros enemigos declarados; y, sobre todo, prohibiendo la venta de ostra menores del  diámetro de un duro, es  decir, de dos a  tres años,  y respentando la veda en los meses de verano”.

A ostra era un produto que xeraba considerable riqueza pero desde que se deixaron saquear viveiros enteiros, esa riqueza desapareceu, ocasionando a ruína de numerosas familias que vivían ou malvivían da súa pesca. Sobre a decadencia da pesca da ostra en Galicia, o economista e sociólogo Alfredo Brañas (3) ten escrito en 1889 na Revista Regional de Ciencias, Letras e Arte que: “el establecimiento de parques ostrícolas en buenas condiciones asegurarían a los habitantes de las riberas una vida holgada e independiente.


O Esteiro, anos 20, Vilaxoán

Triste es confesarlo; siendo las costas de Galicia fecundas en la producción de los más sabrosos moluscos, nunca se ha llegado, sin embargo, a explotarlos de una manera seria e inteligente. En Santa Marta de Ortigueira se hizo un criadero de ostras, que más tarde se entrego al más cruel y punible abandono. Los riquísimos y privilegiados viveros naturales de Carril, Villajuán, Cambados, etc., han desaparecido por completo”.
Aqueles criadeiros naturais antano moi produtivos foron entrando paseniño en  decadencia a partir do século XIX, concretamente en 1860 cando xa non daban ocupación aos pescadores que antes fornecían aos escabechadores e só as mulleres cos nenos ían apañalas na baixamar entre os cons e areais e algún que outro mariñeiro rastrexaba nos fondos das enseadas onde atopaban certas cantidades, case sempre miúdas. A finais do século XIX, pódese dicir que os tan ricos viveiros case desapareceron.
Ante a decadencia e esquilme dos viveiros naturais, a finais do citado século, nun intento de recuperar a súa antiga produtividade, o goberno de Alfonso XII autorizou a unha xeira de industriais o establecemento de parques ostreícolas. Unha Real Orde de 1885 concedeu permiso ao Marqués de Monasterio Alfonso Osorio de Moscoso Duque de Terranova (4), para instalar un viveiro en toda a praia da Comboa, no Concello de Vilaxoán ), a condición de que: “ la siembra exclusiva de ostras extranjeras con que ha de empezarse el parque sea, lo menos a razón de 50.000 por hectárea concedida”.
Na década de 1890 realizouse unha sementeira de 68.500 ostras pero foi traída de outros lugares de España e non, precisamente, da mellor calidade e por este motivo e por non ser o concesionario “una persona inteligente” dito intento non acadou os fins agardados, para rematar converténdose nun fracaso.
Mariscadoras recolledo ameixa no Esteiro
antigo criadeiro de ostras, ano 2005


(1)Estes arrieiros tamén chamados “Maragatos” pertencían á bisbarra da Maragatería moi preto de Astorga (León), levaban o peixe,ostras e outras mercadorías a Castela ao través da “Ruta Postal”, tamén chamada “Carrera de Galicia”, dende a Coruña esta ruta incluía as Postas seguintes: Betanzos, Portebelo, Outeiro de Rei, Hospital de Chamoso, Fontefría, Pedrafita do Cebreiro, Trabadelo, Cacabelos,  Molinaseca, Fuencenbandón, Astorga, La Bañeza, Benavente, Villacastín, Espinar, Guadarrama, Torrelodones, e as Rozas.

Arrieros maragatos en ruta, finais do s. XIX
Os arrieiros tamén levaban peixe fresco para Madrid, para transportar esta mercadoría, estes estaban ao mando dos “Maestros de Postas”. Estes transportistas tiñan a saída da Coruña para Madrid ao pé das 4 ou 9 do serán, invertendo no percorrido unhas tres xornadas da viaxe.
Estes correos a cabalo encargados de face-lo percorrido de Posta en Posta o peixe fresco, facían un total de 41 viaxes da Coruña a Madrid nos meses de decembro ata abril, chegando a facer un termo medio de nove viaxes no mes.
No Arquivo Xeral de Contas de Simancas. Marina,legados 4183 e 4187,carpeta 1751-54, aparecen algúns nomes destes arrieiros: Francisco Ares veciño de Val de San Lourenzo (Astorga); Tomás de la Puente veciño de Lucillo (Astorga) etc.
Roque Carús Falcón
(2)-Roque Carús Falcón,naceu en Vilagarcia en 1852, médico, doutor en ciencias físico-químicas e naturalista ilustre, dedicou os seus traballos ao estudio da fauna e a flora microscópica e análises biolóxicos mariños, todas a súas pescudas deixounas nun libro marabilloso moi apreciado no estranxeiro. As súas obras máis notables son: “Los secretos de la Naturaleza, flora y fauna de la ría de Arosa”. Finou no ano 1910.


Alfredo Brañas
(3)-Alfredo Brañas, xurista, avogado, economista, sociólogo e político rexionalista, naceu en Carballo o 11 de xaneiro de 1859 e finou en Santiago o 21 de febreiro de 1900. Entre moitos dos seus escritos, recollo o que fai referencia á decadencia da ostra en Galicia: “Memoria acerca de las pequeñas industrias que conviene establecer en la provincia de Pontevedra ( La Coruña, 1889 )”. Sobre 1892, redactou en Vilagarcia de Arousa “Las Bases Generales del Regionalismo”, que permaneceron inéditas ata 1983. Os seus restos atópanse preto da tumba de Rosalía de Castro.

(4)-Duque de Terranova, naceu en Madrid o 25-05-1858 e
finou en Vilagarcía o 24-11-1901